Stuiteren moet! – Over de noodzaak voor het brein tot actie

Peter vindt school saaaaaaaai.  Hij ontwerpt bij mij even een nieuwe school. Met op het schoolplein de auto van Max Verstappen, want die kan lekker hard. In de klas zijn alle taallessen vormgegeven als een toneelstuk en Peter legt tot in detail uit hoe je daarin dan spelling en begrijpend lezen verwerkt. Trouwens, als je het in het Engels doet sla je twee vliegen in één klap!
Rekenen gaat met veel bewegen: door op en van de tafels te springen leer je optellen en aftrekken. Alsof ‘ie de nieuwste wetenschappelijke inzichten al gelezen heeft!
Oja, en er zitten alleen maar jongens in de klas, want wat heb je nou aan meisjes? En als je je vinger opsteekt komt de juf (liever nog een meester) je meteen helpen, ook als je slim bent. En het allerbelangrijkste: je mag gaan zitten naast wie je wilt!

En intussen…

Terwijl Peter mij dit met overduidelijk plezier allemaal vertelt, stuitert en duikelt hij de kamer door. De knuffels worden in de lucht gegooid, tussen twee zinnen door maakt hij een serie koprollen en bouwt een toren met Kapla. En gooit die met zijn voeten weer om, want dat maakt zo lekker veel troep (en kinderen hoeven in de praktijk niet op te ruimen, dus troep maken is een populaire bezigheid).

Max bellen

Ik zie een beweeglijk kind, dat een hoop prikkels en actie nodig heeft om zijn hersenen optimaal te laten functioneren. Die ook steeds even ontlading nodig heeft. Die precies weet wat goed voor hem is. Die helemaal niet boos is wanneer hij even tegengas of een kritische vraag van mij krijgt. Die feilloos kan aangeven waar de pijnpunten zitten.
Zou het nu echt niet mogelijk zijn om een deel van zijn plannen, al is het maar zo nu en dan, uit te voeren? Ik voorspel dat de boosheid dan afneemt, het plezier in school toeneemt, en dat hij dan ook best al die vrouwen en meisjes om hem heen kan handelen.
Voor die raceauto mag ‘ie dan zelf Max Verstappen even bellen…..