‘Hij praat niet hoor!’ – Over pubers en motivatie

Rachid is 13 jaar en praat niet over alles wat er van binnen pruttelt. Zeggen ze… Hij is ongemotiveerd en lamlendig. Zeggen ze….

Rachid komt bij mij binnen, gestuurd door zijn ouders, op advies van een bezorgde school. Haren voor zijn ogen, koptelefoon om zijn nek, stuurse blik.
Want tja – je zal toch naar zo’n wildvreemd mens moeten ‘omdat het toch echt belangrijk is dat je je best gaat doen op school’.
Lekker boeien.

Dus. Daar zitten we dan. Ik met mijn goeie gedrag, hij met met zijn weerstand.
Na wat voorzichtige vragen over waar hij zijn tijd wél graag aan besteedt, want school is dat overduidelijk niet, bespreken we opeens half Netflix en Videoland. We houden allebei van een beetje scifi-achtige series, duister, met scherpte, humor. A Series of Unfortunate Events, Black Mirror, dat werk.
Zijn ogen lichten op, hij gaat rechter op zitten, zijn stem wordt energieker, hij kijkt me aan en er verschijnt een glimlach om zijn mond. Of hij in de Fatboy mag zitten? Welja joh, doe je ding.
Ook mijn ogen lichten op, ook ik voel energie stromen, ook m=bij mij verschijnt er een grote grijns, want niets is fijner dan om met iemand te praten die jouw interesses deelt, die snapt waarom je iets zo leuk vindt. Met wie je grondig van mening kunt verschillen, dwars door de overeenkomsten heen.

Vanuit series komen we op superhelden. Wat een superheld zo interessant maakt. Welke eigenschappen hij bij zichzelf herkent van superhelden. Welke eigenschappen hij graag wil ontwikkelen. Wanneer hij tevreden is over zichzelf en wanneer niet. Of tevredenheid gelijk is aan zelfgenoegzaamheid, aan luiheid, aan arrogantie. Of het eigenlijk erg is, om jezelf goed te vinden in bepaalde dingen. op waar dan de balans ligt tussen positief en negatief denken over jezelf. Dat dat allemaal door je hoofd kan spelen als je eigenlijk Franse woordjes moet leren of wiskundevergelijkingen moet oplossen. Dat dan frans en wiskunde het loodje leggen. Dat dan toetsen niet goed gaan. Dat dan docenten boos worden. Ouders bezorgd. Dat je dan opeens bij mij moet zitten. Dat dat eigenlijk best meevalt, toch.

Rachid praat niet? Echt wel. Alleen: Rachid praat niet over wat hij nu eigenlijk vindt van school, omdat hij geen idee heeft wat het nut ervan is, voor hem, voor zijn leven. Dat hoeft hij nu ook nog niet te weten.  Eerst maar even samen verder Netflix uitkammen. daarna zien we wel.